Η Ιουλία Τσέτη, στις Γυναίκες Ηγέτιδες, του σύγχρονου επιχειρείν, της πολιτικής και της τέχνης.

Σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο ένθετο της Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - KATHIMERINI «Ηγετίδες», η CEO του Ομίλου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Τσέτη, Ιουλία Τσέτη, δήλωσε στη συνέντευξή της πως είναι «Υποχρέωση και κύρια προτεραιότητά μας κάθε θέση εργασίας να καλύπτεται από άτομα που πληρούν όλα τα απαραίτητα κριτήρια και να λειτουργούν με πάθος για την δουλειά τους». Μεταξύ άλλων ανέφερε πως «Σκοπός μας είναι να δημιουργούμε ένα τέτοιο περιβάλλον, που να εξασφαλίζει την αρμονική ένταξη και να εμπνέει τον καθένα μας, ώστε να είναι ο εαυτός του και έτσι να δίνει το καλύτερο των δυνατοτήτων του». 

Οι πορείες των γυναικών που περιλαμβάνονται στο ένθετο, είχαν κοινό παρονομαστή τη σκληρή δουλειά, την επιμονή, τις υπερβάσεις και μάχες με ιδιαίτερα ανθεκτικές, βαθιά ριζωμένες στην κοινωνική συνείδηση πεποιθήσεις.

Αναλυτικά, η πλήρης συνέντευξη της κυρίας Ιουλίας Τσέτη έχει ως εξής: 

• Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στη δουλειά που κάνετε σήμερα και τι είναι αυτό που σας κράτησε;

Θα σας έλεγα ότι ήμουν έτοιμη από καιρό να αναλάβω την ευθύνη, καθότι είμαι η τρίτη γενιά φαρμακοποιών.

Γαλουχήθηκα σε ένα περιβάλλον το οποίο νομοτελειακά με οδήγησε στην σημερινή μου θέση. Με δύο γονείς αλλά και παππούδες φαρμακοποιούς και μάλιστα με έντονα ερευνητικά ενδιαφέροντα, θα έλεγα ότι ο κύβος είχε ριφθεί, προτού καν ενηλικιωθώ. Μεγάλωσα στο φαρμακείο της μητέρας μου Σόνιας στην Άρτα, που ήταν από τα μεγαλύτερα της Ηπείρου, μελετώντας τα μαθήματά μου στο πατάρι του, και παράλληλα παρατηρώντας τον πάγκο του φαρμακείου, θαυμάζοντας την δουλειά του φαρμακοποιού, για τον επιστημονικό του ρόλο και για την αλληλέγγυα διάστασή του προς την κοινωνία. Μεγάλωσα με τις μυρωδιές του οινοπνεύματος, των φαρμακευτικών δρογών, της βανίλιας και της αμμωνίας που τότε εμπορευόταν τα φαρμακεία για τα πασχαλινά κουλουράκια των νοικοκυριών.

Αργότερα στην ενηλικίωσή μου, ενθουσιάστηκα, βλέποντας τον πατέρα μου Κλέωνα να χτίζει το πρώτο εργοστάσιο της Uni-pharma στην Εθνική οδό στην Κάτω Κηφισιά. Βλέποντας έτσι να ανθίζουν τα «βιομηχανικά φουγάρα», απέκτησα την ισχυρή πεποίθηση, ότι κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο για τις ανάγκες της ανθρωπότητας γεννιέται στις μονάδες παραγωγής.

Αυτό που με κράτησε στη δουλειά αυτή, ήταν το πάθος μου και το όραμά μου να είμαστε οι Έλληνες, ισότιμοι βιομηχανικά με τους Ευρωπαίους συνάδελφούς μας, εννοώ σε επίπεδο τεχνολογίας και υποδομής. Και η επιβεβαίωση ότι τα καταφέραμε, ήρθε πριν δύο χρόνια, όταν επισκέφθηκαν το βιοκλιματικό εργοστάσιο της Uni-pharma 2 φοιτητές και καθηγητές από την Φαρμακευτική του Πανεπιστημίου της Αμβέρσας, μας έδωσαν συγχαρητήρια και δήλωσαν κατενθουσιασμένοι ότι τέτοιο εργοστάσιο δεν έχουν ούτε στην χώρα τους στο Βέλγιο, δηλαδή στην «καρδιά» της Κεντρικής Ευρώπης!

Με κίνητρο την υγιή άμιλλα προχωρήσαμε σε επενδύσεις τα τελευταία χρόνια, πάνω από 80 εκατ. ευρώ και θα σας έλεγα ότι σήμερα δικαιωνόμαστε που επενδύσαμε στη βιομηχανική παραγωγή γιατί η πανδημία της COVID -19, μας δίδαξε ότι οι χώρες πρέπει να έχουν αυτάρκεια και επάρκεια σε πρώτες ύλες τροφίμων και φαρμάκων.

• Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει ως τώρα στην επαγγελματική σας ζωή;

Η μεγαλύτερη δυσκολία δεν έχει έρθει ακόμη… την περιμένω (…γέλια!). Για να είμαι ειλικρινής όμως, μία σοβαρή δυσκολία που αντιμετωπίζουμε πάντα, είναι όταν συναλλασσόμαστε με το απρόσωπο, γραφειοκρατικό κράτος. Ωστόσο, ευελπιστούμε ότι σύντομα θα βρει τον ψηφιακό του βηματισμό όπως το βρήκαν πολλές υπηρεσίες πρόσφατα στη χώρα μας, ενσωματώνοντας την ψηφιακή μεταρρύθμιση και βελτιώνοντας την καθημερινότητά μας.

• Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται οι συνάδελφοι και οι συνεργάτες σας;

Ασυμβίβαστη, δυναμική, με αυθορμητισμό, συγκρουσιακή, δίκαιη, ειλικρινή, οικεία, ελεύθερη, επαναστάτρια χωρίς και με αιτία και φυσικά ως Ηπειρώτισσα Δωρικού ρυθμού.

• Ποιος είναι ο ρόλος που παίζουν -ή που μπορούν να παίξουν- οι γυναίκες στη διεθνή ανάπτυξη; Στις ανθρωπιστικές δράσεις και την προώθηση της παγκόσμιας υγείας; Χρειάζεται ο ρόλος τους να ενισχυθεί και αν ναι, με ποιον τρόπο;

Οι γυναίκες διαδραμάτιζαν πάντα κομβικό ρόλο στον κόσμο, ήδη από τις αγροτικές κοινωνίες 700 χρόνια πριν τη Βιομηχανική Επανάσταση, αν και στην πραγματικότητα θεωρώ ότι ο δυναμισμός, η προσφορά και η ικανότητα, είναι θέμα χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας και όχι φύλου.

Είναι το μείγμα εκείνο μιας ανθρώπινης υπόστασης, που κάνει τη διαφορά, η ψυχική και ανθεκτική δύναμη, σε συνδυασμό με την ενσυναίσθηση, την ευαισθησία, την λογική και την αλληλεγγύη. Οι γυναίκες γράφουν ιστορία, στην υγεία, στην κοινωνία, στις επιχειρήσεις αλλά και στην πολιτική. Και είναι πραγματική τιμή μας, που στην Ελλάδα για πρώτη φορά, έχουμε γυναίκα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Εάν απαιτείται κάτι περισσότερο για την ενίσχυση του ρόλου τους, είναι να νοιώσουν οι ίδιες οι γυναίκες ισχυρές και ο κόσμος θα ακολουθήσει.

• Πώς μπορούμε να εξαλείψουμε στερεότυπα που έχουν να κάνουν με το πόσο “μη θηλυκοί” είναι ορισμένοι χώροι εργασίας;

Πλέον ζούμε σε κοινωνίες – no gender- και αυτό με απελευθερώνει ιδιαίτερα. Ζούμε σε κοινωνίες, οι οποίες διακρίνονται από άλλα χαρακτηριστικά, όπως υψηλό αίσθημα ευθύνης, αριστεία, εκπαίδευση, πρωτοβουλίες, ενθουσιασμός, στοχοπροσήλωση και διαρκή μάθηση. Ο σημερινός ψηφιακός μετασχηματισμός αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα διαρκούς μάθησης.

Δεν υπάρχουν μη θηλυκοί χώροι εργασίας και στερεότυπα, υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Για μένα ο διαχωρισμός υπάρχει από την ώρα που αποδέχεσαι το φύλλο σου, ως κριτήριο για ορισμένη εργασία. Έτσι και εγώ, δεν γιορτάζω την ημέρα της Γυναίκας, γιατί κάθε ημέρα είναι Γιορτή της ανθρώπινης ύπαρξης και ιδιαίτερα τώρα, που η πανδημία μας απέδειξε πόσο εφήμεροι και αναλώσιμοι είμαστε.

Υποχρέωση και κύρια προτεραιότητά μας είναι η κάθε θέση εργασίας να καλύπτεται από άτομα που πληρούν όλα τα απαραίτητα κριτήρια και να λειτουργούν με πάθος για την δουλειά τους.

Σκοπός μας είναι να δημιουργούμε ένα τέτοιο περιβάλλον, που να εξασφαλίζει την αρμονική ένταξη και να εμπνέει τον καθένα μας, ώστε να είναι ο εαυτός του και έτσι να δίνει το καλύτερο των δυνατοτήτων του. -